"Młodość i gwiazdy"
Eugeniusz Paukszta "Młodość i gwiazdy"
Początek lat
70-tych ubiegłego wieku. Wrzesień. Ostatni miesiąc studenckich wakacji. Jola,
Zośka, Bożena, Antek i Marek przybywają do leśniczówki zagubionej w puszczy
nieopodal Złocieńca. Stąd zamierzają wyruszyć na wędrówkę szlakiem walk na Wale
Pomorskim. Nie jest to jednak zwykła wyprawa studencka. Historia o opowiedziana
przez starego leśniczego sprawia, że studenci postanawiają przywrócić tożsamość
dwojgu żołnierzy pochowanych w bezimiennych grobach. Tymczasowo nazywają ich
Cecylią i Janem. Razem z poznanym na zlocie kombatanckim starym wiarusem
Wiernikiem starają się, aby na tabliczki przybite na brzozowych krzyżach
wróciły prawdziwe imiona tych, którzy polegli za Polskę.
Kilka dziewczyn
i chłopaków, sami w lesie… romantyczne spacery, wyznania. Wydawałoby się, że natury
nie da się oszukać. A jednak Eugeniusz Pauszta tak skomplikował wzajemne
relacje pomiędzy bohaterami, że aby udało uszczknąć coś więcej niż pocałunek
biedna Zośka musiała szukać adoratorów poza skromnym gronem kolegów, a Marek
tak zapatrzył się na woltyżerkę z cyrku, który zawitał do miasteczka, że
podążał jej śladem, zapominając o pozostawionych w leśniczówce przyjaciołach. Pięknie
potrafi Paukszta pisać o miłości i moralności.
Odważnie nawet, jak na czasy późnego Gomułki. O wyborach, dylematach i
postawach życiowych młodych ludzi, którym pęd do kariery nie przesłonił do
końca spojrzenia na życie, również możemy poczytać w powieści.
Eugeniusz
Paukszta pisał o sobie: "Sporo lat param się piórem. Niezła sterta książczyn wyrosła
na półce. Pojmuję pisarstwo jako bezpośrednio i zawsze związane z ludźmi, stąd
potrzeba wiedzy o nich i ukochania ich. Jest tu zawarty bezwzględny postulat
uczciwości wewnętrznej, pełnej wiary, w to co się pisze, bez oglądania się na
koniunkturę prawa, do indywidualnego wyboru, żądania zaufanie do pisarza.”.[1]
Pisarz w swoich utworach często poruszał problematykę
związaną z Ziemiami Odzyskanymi. W powieści „Młodość i gwiazdy” mamy ponadto wiele
odniesień do II wojny światowej, wspomnienia kombatantów przeplatają się z
refleksjami młodych ludzi. Autor zadbał również o urozmaicenie książki wątkami
sensacyjnymi. Studenci pomagają leśniczemu w walce z kłusownikami oraz wnoszą
spory wkład w rozpracowanie afery szpiegowskiej. Uczestniczą także jako
statyści w zdjęciach do filmu realizowanego w pobliskim miasteczku.[2] Wszystko
to dzieje się w malowniczej scenerii pomorskich lasów i jezior tak ukochanych
przez Eugeniusza Pauksztę.
Wydawnictwo: Wydawnictwo Poznańskie
Rok wydania: 1972
Liczba stron: 386
Rok wydania: 1972
Liczba stron: 386
Moja ocena: 4+/6
