„Książę Nocy”.

Marek Nowakowski „Książę Nocy. Najlepsze opowiadania”

Wybór czterdziestu najlepszych opowiadań jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy, mistrza krótkich form, Marka Nowakowskiego, zebranych w jednym tomie. Wśród nich są między innymi Książę Nocy, Benek Kwiaciarz, Wesele raz jeszcze!, Kwadratowy, Górą Edek, Piorunek.

Źródło:

http://iskry.com.pl/570-ksiaze-nocy-najlepsze-opowiadania-9788324405107.html

Recenzje książki:

http://instytutksiazki.pl/aktualnosci,2,ksiazka-tygodnia-ksiaze-nocy-najlepsze-opowiadania-marka-nowakowskiego,887.html

https://wpolityce.pl/kultura/390548-caly-smutek-polski-o-lekturze-opowiadan-marka-nowakowskiego

https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/ksiazki/1746214,1,recenzja-ksiazki-marek-nowakowski-ksiaze-nocy-najlepsze-opowiadania.read

Wydawca: Iskry

ISBN: 978-83-244-0510-7

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 1120

„Czarny wygon. Bisy”

Stefan Darda „Czarny wygon. Bisy”

Trzecia i przedostatnia część cyklu powieściowego o przeklętej wiosce na Roztoczu, który zapoczątkowały entuzjastycznie przyjęte przez czytelników powieści Słoneczna Dolina i Starzyzna.Bisy zawierają kontynuację losów dziennikarza Witolda Uchmanna i jego przyjaciela Adama Nawrota. W powieści pojawiają się także zupełnie nowi bohaterowie, którzy mimowolnie zostają uwikłani w historię Starzyzny, zawieszonej w czasie wioski dotkniętej upiorną klątwą. W ciągu kilku dni, w trakcie których rozgrywa się akcja, zagrożenie w większym stopniu niż w poprzednich tomach cyklu wkracza do realnego świata. Na scenie pojawia się też nowy gracz. Przy nim okrutny ksiądz Dobrowolski jest tylko niewiele znaczącym, słabym pionkiem...

Źródło:

https://videograf.pl/pl/p/Czarny-Wygon.-Bisy-wydanie-2017/2306 

Recenzja powieści:

http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2014/07/stefan-darda-bisy.html

Stefan Darda, cykl „Czarny Wygon”:

https://videograf.pl/pl/p/Cykl-Czarny-Wygon-PAKIET/2308

Wydawca: Videograf

ISBN: 978-83-7835-606-6

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 280

„Niechciani generałowie”

Szymon Nowak „Niechciani generałowie”

Sosabowski, Maczek, Bór-Komorowski i inni. Powojenne losy polskich oficerów

Choć w skład Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie tuż przez zakończeniem II wojny światowej wchodziło ponad 200 tysięcy żołnierzy, kiedy w czerwcu 1946 r. w Londynie odbywała się parada zwycięstwa, nie uczestniczył w niej ani jeden przedstawiciel kraju, który jako pierwszy stanął na drodze Hitlera. Od chwili przyłączenia się Związku Radzieckiego do koalicji antyhitlerowskiej systematycznie słabła pozycja polskiego rządu w Londynie. Po zakończeniu działań wojennych zainteresowanym żołnierzom polskim umożliwiono powrót do rządzonej przez komunistów ojczyzny. Tym którzy zdecydowali się pozostać w Wielkiej Brytanii miano ułatwić przejście do cywila i rozpoczęcie nowego życia. Aby zapewnić sobie minimum egzystencji wielu generałów i oficerów imało się różnorakich zajęć. Angażowali się do pracy warsztatach samochodowych, szpitalach, zostawali barmanami, stolarzami, magazynierami czy tapicerami.

Wśród bohaterów, których powikłane powojenne życiorysy przypomniał Szymon Nowak znajdziemy tak znaczące postacie dla historii walk o niepodległość Polski jak: dowódca polskiej floty i obrony wybrzeża w 1939 r. - kontradmirał Józef Unrug, dowódca Armii „Pomorze” we wrześniu 1939 r. - generał Władysław Bortnowski, dowódca owianej sławą brygady spadochronowej - generał Stanisław Sosabowski, dowódca Armii Krajowej i Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych w latach 1945–1947 - generał Tadeusz „Bór” Komorowski, dowódca spod Falaise - generał Stanisław Maczek, ostatni komendant główny Armii Krajowej - generał Leopold Okulicki „Niedźwiadek”, as myśliwski - generał Stanisław Skalski, dowódca lotnictwa w latach 1926–1939 - generał Ludomił Rayski oraz uczestnik I i II wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej  - generał Jerzy Wołkowicki.

Biografie dwóch z wymienionych oficerów: gen. Jerzego Wołkowickiego oraz gen. Ludomiła Rayskiego niezbyt często bywają przedmiotem badań historyków. Brakuje również popularnonaukowych publikacji poświęconych dokonaniom tych generałów, stąd też przypomnienie ich sylwetek należy uznać za duży plus niniejszej publikacji. Bogato ilustrowana książka, przedstawiająca losy wysokich rangą oficerów, którzy po wojnie postanowili nie wracać do kraju rządzonego przez komunistyczne władze wypełniona jest licznymi ciekawostkami. Wiele z zamieszczonych w niej historii nie było dotychczas znanych szerszemu gronu czytelników. Polecam.

---

Szymon Nowak, urodzony w 1973 r. Absolwent wydziału historii Wyższej Szkoły Humanistyczno Pedagogicznej w Łowiczu. Współpracuje ze Stowarzyszeniem Pamięci Powstania Warszawskiego 1944 oraz jako recenzent, z portalem historia.org.pl.

Wydawca: Fronda

ISBN: 978-83-8079-176-3

Liczba stron: 448

Rok wydania: 2018

„Zapomniane miejsca. Warmińsko-Mazurskie. Część zachodnia”

Emilia Jaroszewska „Zapomniane miejsca. Warmińsko-Mazurskie. Część zachodnia”

Przewodnik

Województwo warmińsko-mazurskie bywa częstym celem urlopów i wakacyjnych wyjazdów. Zazwyczaj jednak turyści, którzy decydują się na przyjazd w ten usiany jeziorami region poprzestają na odwiedzeniu najbardziej znanych zabytków i to nie wiekowe mury, lecz brzegi Śniardw i innych akwenów działają na nich jak magnes. Położone w północno-wschodniej części Polski tereny mają również bardzo wiele do zaproponowania tym, którzy uwielbiają poznawać dzieje zabytkowych budowli, często zasłoniętych przed wzrokiem spacerowiczów, czy niedzielnych turystów. W przewodniku Emilii Jaroszewskiej „Zapomniane miejsca. Warmińsko-Mazurskie. Część zachodnia” przedstawiono aż 133 takie obiekty, leżące w zachodniej części tego pełnego tajemnic i zagadek historycznych regionu.

Przewodnik powiedzie nas do zrujnowanych zamków i pałaców, opuszczonych dworów, zakładów przemysłowych i świątyń różnych wyznań. Z przewodnikiem w ręku dotrzemy do położonych z dala od uczęszczanych tras turystycznych, ukrytych pośród drzew i krzewów, cmentarzy ewangelickich, odnajdziemy pamiętające czasy zimnej wojny bunkry i pomniki, zwiedzimy wiekowe fortyfikacje i nadgryzione zębem czasu różnorakie zabytki techniki. Większość obiektów, do których dotarła autorka znajduje się w złym stanie technicznym, niektóre zapewne w ciągu kilku lat znikną z krajobrazu regionu, stąd też nie należy odkładać na zbyt odległy termin wyprawy szlakiem zapomnianych miejsc Warmii i Mazur. W bogato ilustrowanym przewodniku zamieszczono również kilka mapek oraz szereg wskazówek ułatwiających odnalezienie opisywanych zabytków. Emilia Jaroszewska w trakcie pracy nad przewodnikiem wiele czasu spędziła na wertowaniu źródeł historycznych. Należy pochwalić autorkę także za to, że zamieściła w nim liczne ciekawostki zaczerpnięte od mieszkańców miejscowości, w pobliżu znajdują się opisywane zabytki.

Tereny, które odwiedzała autorka wielu czytelnikom kojarzą się nieodparcie ze Zbigniewem Nienackim. W skromnym, zbudowanym z czerwonej cegły domku nad urokliwym Jeziorakiem znalazł bowiem swą życiową przystań autor przygód Pana Samochodzika. W Jerzwałdzie organizowane są zloty fanów twórczości pisarza, a jego dom często odwiedzają osoby, dla których przygody Tomasza NN wiążą się z najpiękniejszymi latami dzieciństwa. Komplet dzieł Zbigniewa Nienackiego od lat zajmuje poczesne miejsce w biblioteczce Emilii Jaroszewskiej. Nic zatem dziwnego, że w przewodniku również nie mogło zabraknąć miejsc związanych z pisarzem bądź jego utworami. Warto dodać, że autorka wiele podróży i wycieczek odbyła w towarzystwie przyjaciół skupionych wokół Forum Miłośników Pana Samochodzika[1]. Podziękowania dla nich zostały zamieszczone na kartach przewodnika. Forum objęło również patronat medialny nad książką. Polecam.

Wydawca: CM

Seria wydawnicza: Zapomniane miejsca

ISBN: 978-83-66022-07-2

Liczba stron: 183

Rok wydania: 2018

---

[1] Forum Miłośników Pana Samochodzika: http://pansamochodzik.net.pl

Świętokrzyskie regionalia (cz. 57)

Edyta Smolińska, Małgorzata Pronobis, Gracjan Bazyl, Robert Kardas

„Duchy, zjawy i upiory na świętokrzyskim szlaku”

Europejskie Dni Dziedzictwa jawią się jako największy społeczno-edukacyjny projekt europejski. Do jego podstawowych celów należy historyczna i kulturalna edukacja społeczeństwa europejskiego. Projekt w swoim założeniu ma zbliżać do siebie kraje i narody poprzez wzajemne poznawanie swoich tradycji, kultury, zabytków, wychodząc z założenia, że uprzedzenia i stereotypy zwalczyć można tylko poprzez wzajemne poznanie i zrozumienie. Mając świadomość wagi celów w działania te włącza się również Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w Kielcach. Na miarę swoich sił i środków, przy okazji kolejnych wystaw organizuje spotkania młodzieży ze znanymi postaciami życia społeczno-kulturalnego regionu świętokrzyskiego. Biblioteka wraz z filiami stara się przybliżać środowisku, w którym działa, ciekawe inicjatywy kulturalne, dziedzictwo historyczne oraz ludzi będących wizytówką szeroko pojętej świętokrzyskiej kultury. Pokłosiem podjętych w bieżącym roku działań, w ramach Europejskich Dni Dziedzictwa, jest publikacja pt. Duchy, zjawy i upiory na świętokrzyskim szlaku. Została ona podzielona na dwie części tematyczne. 

Część pierwszą otwiera artykuł "Wiedźmy, czarty i inne istoty ze świata ludowej wyobraźni" Ewy Tomaszewskiej, z Pracowni Etnografii Muzeum Wsi Kieleckiej Park Etnograficzny w Tokarni. Autorka w sposób bardzo interesujący przedstawia w nim wpływ istot magicznych na wierzenia i zwyczaje ludu wiejskiego Kielecczyzny, a także na folklor naszego regionu. W tekście przytacza ogromną ilość przykładów związanych z czarownicami, czartami i demonami występującymi w wierzeniach ludowych. Następną pozycję stanowi abstrakt artykułu Alicji Trukszyn "Castrum Gigantów i plateau sabatów czarownic – legendarne dzieje Łysej Góry". Zawiera on główne tezy wykładu wygłoszonego przez autorkę w dniu otwarcia wystawy, 16.09.2016 r. Całość wystąpienia zostanie zamieszczona w V tomie publikacji Biblioteka – bibliotekarz dla nauczyciela i ucznia wydanej nakładem PBW w Kielcach. 

Część pierwszą zamyka tekst Małgorzaty Pronobis i Edyty Smolińskiej "Magia ziół". Autorki zamieściły w nim wykaz najpopularniejszych ziół ziemi świętokrzyskiej, a stosowanych nie tylko w leczeniu różnych przypadłości zdrowotnych, ale także w najróżniejszych czynnościach magicznych np. ochrony przed wiedźmami, diabłami itp. Drugą część publikacji stanowi katalog wystawy, który zawiera materiał źródłowy i ikonograficzny pochodzący ze zbiorów Pedagogicznej Biblioteki Wojewódzkiej w Kielcach, Muzeum Wsi Kieleckiej Parku Etnograficznego w Tokarni, uzupełniony fotografiami Edyty Smolińskiej, a stanowiącymi ilustrację niezwykłych miejsc naszego regionu. Zamieszczone fragmenty legend pochodzą m.in. z publikacji  Legendy i podania świętokrzyskie, red. Alicja Trukszyn, Kielce, 2009 Legendy świętokrzyskie, red. Krzysztof Bracha, Kielce, cop. 2009. Pragniemy, aby tak ciekawe materiały miały szanse zaistnienia w świadomości szerszej grupy odbiorców, a poprzez zamieszczenie w niniejszej publikacji jedynie fragmentów, zachęcały do zapoznania się z pełnymi tekstami tych i pozostałych legend. Mamy nadzieję, że niniejsza publikacja w pełni oddaje podjęte starania, aby ocalić od zapomnienia to, co warunkuje naszą tożsamość. (ze wstępu)

 Źródło:

http://www.pbw.kielce.pl/wydawnictwo/89#00047

Wydawca: Pedagogiczna Biblioteka Wojewódzka w  Kielcach

ISBN: 978-83-60666-52-4

Rok wydania: 2016

Liczba stron: 111

„Encyklopedia polskiej emigracji i polonii”

Kazimierz Dopierała (red.) „Encyklopedia polskiej emigracji i polonii”

Tom I.

Encyklopedia ta jest pierwszym tego typu dziełem w literaturze polskiej i światowej. Obejmuje wszystkie skupiska emigracyjne i Polonijne rozsiane po świecie. Dzieło w układzie alfabetycznym, w hasłach dotyczących instytucji, przeglądowych, biograficznych, geograficznych i terminologicznych próbuje oddać istotę emigracji i Polonii od jej początków do chwili obecnej. Encyklopedia nie jest tylko suchym zestawem haseł, lecz także zbiorem opracowań, mających charakter esejów. Szczególnie jest to widoczne w artykułach przeglądowych, w których unikano jednak wartościowania faktów. Opracowań do Encyklopedii dostarczyło ok. 120 osób z kraju i z zagranicy, wywodzących się z różnych kręgów społecznych: naukowców, księży, literatów, dziennikarzy, lekarzy, etc. Wszystkie opracowania były weryfikowane, poprawione i autoryzowane. Każdy artykuł, choćby najmniejszy, wymienia literaturę, z której autor korzystał, i jest podpisany imieniem i nazwiskiem.

Na ostatnich stronach Encyklopedii umieszczone są biogramy autorów opracowań działających w Polsce oraz noty opolskich czasopismach i instytucjach, w których ci autorzy pracują, jeśli one zajmują się problematyką emigracyjną. Zamieszczona w Encyklopedii ikonografia barwna i czarno-biała nie tylko zaspakaja zmysł estetyczny czytelnika, ale także jest dokumentacją historyczną pozwalającą bardziej wnikliwie spojrzeć na prezentowaną osobę czy instytucję. Stanowi ona niekiedy wartość samą w sobie, godną pogłębionego opracowania. Encyklopedia polskiej emigracji i Polonii powstała, by uświadomić społeczeństwu nie do końca o tym przekonanemu że ci, którzy znaleźli się poza granicami kraju stanowią integralną część polskiego narodu i że mają trwałe miejsce w jego dziejach. Jest ona także hołdem oddanym wszystkim polskim emigrantom i członkom Polonii, którzy nie znaleźli się w tej Encyklopedii, a odnajdą także cząstkę swego życia w biogramach innych.

Źródło:

http://www.oficynamjk.com.pl/nasza-oferta.html#oferta

Wydawca: Oficyna Wydawnicza Kucharski

ISBN całości: 83-89376-10-5

Rok wydania: 2003

tom 1, A-E, 492 strony, ISBN 83-89376-11-3

tom 2, F-K, 496 strony, ISBN 83-89376-12-1

tom 3, K-O, 504 strony, ISBN 83-89376-13-X

tom 4, P-S, 492 strony, ISBN 83-89376-14-8

tom 5, S-Ż, 532 strony, ISBN 83-89376-15-6

(Format 21 x 29, twarda oprawa ekoskóra ze złoceniami)

„Wracając do Wilna”

Tadeusz Tomaszewski „Wracając do Wilna”

Tadeusz Tomaszewski urodził się w 1957 r. na Wileńszczyźnie, ukończył studia aktorskie w Mińsku na Białorusi oraz reżyserskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie. Pracował następnie w Instytucie Polskim w Wilnie jako koordynator przedsięwzięć kulturalnych, a od ponad 10 lat jest redaktorem audycji polskich w wileńskim Radiu Litewskim. Od wielu lat śledzi losy dawnych wilnian – głównie Polaków, którzy albo urodzili się w Wilnie w okresie Dwudziestolecia międzywojennego, albo spędzili w mieście nad Wilią ważne lata swego życia. Książka Wracając do Wilna jest efektem licznych rozmów z tymi osobami, prowadzonych już na początku XXI wieku. Zawiera 21 wywiadów; wśród rozmówców Autora znaleźli się wybitni przedstawiciele polskiej kultury, sztuki i nauki, między innymi Barbara Skarga, Hanna Świda-Ziemba, Danuta Szaflarska, Emil Karewicz, Jadwiga Pietraszkiewicz, Romuald Twardowski, Franciszek Walicki, mieszkający po wojnie w Polsce w jej nowych granicach; a także osoby, które w Wilnie pozostały: Polka Janina Gieczewska i Litwinka Birutė Mackonytė.

„Jest to książka nie tyle napisana, co «nagadana», zbiór wspomnień sięgających czasów polskiego Wilna i okresu wojny oraz lat powojennych, przez większość moich rozmówców spędzonych w nowej Polsce, tej bez Wilna, do którego jednak każdy z nich tak czy inaczej wracał. Ci natomiast, którzy Wilna nie opuścili, sięgali we wspomnieniach do lat swojego dzieciństwa i młodości, przywołując obrazy miasta sprzed epoki powszechnego dostępu do techniki fotograficznej i filmowej. Jest zgrabne litewskie słowo: pakeleivis, znaczące tyle, co towarzysz podróży. Słuchając opowieści o powrotach do niegdysiejszego i współczesnego Wilna, czułem się takim cichym pakeleivisem, zasłuchanym w głosy ludzi na zawsze z tym miastem związanych i ich niepowtarzalne historie. Zebrane razem składają się one na portret zbiorowy wilnian XX wieku i historię miasta, do którego się wraca”. (Ze wstępu Tadeusza Tomaszewskiego do książki).

Teksty uzupełnia zbiór kilkudziesięciu fotografii; większość z nich pochodzi z archiwów rodzinnych rozmówców autora książki (wiele zdjęć nie było dotąd publikowanych), a część to fotografie Wilna i Wileńszczyzny z okresu Dwudziestolecia. Ponadto w książce zamieszczono dwie oryginalne, historyczne mapy: Wileńszczyzny oraz śródmieścia Wilna w latach 30. XX wieku.

Rozmówcami p. Tadeusza Tomaszewskiego są:

1. Stanisław Morelowski (ur. w 1931 r. w Wilnie), architekt, syn Mariana Morelowskiego, historyka sztuki, profesora Uniwersytetu Stefana Batorego.

2. Zofia Jamontt (ur. w 1928 r. w Wilnie, zm. w 2013 r. w Poznaniu), córka Macieja Jamontta, wileńskiego adwokata (aresztowany w październiku 1939 r. przez Sowietów, zmarł rok później w więzieniu w Mińsku).

3. Józefa Hennelowa (ur. w 1925 r. w Wilnie), od 1948 r. związana przez wiele lat z redakcją „Tygodnika Powszechnego” w Krakowie.

4. Janina Gieczewska (ur. w 1924 r. w Wilnie), mieszkająca w Wilnie do dziś, polonistka, była redaktorka podręczników w języku polskim na Litwie, obecna prezes Polskiej Sekcji Wileńskiej Wspólnoty Więźniów Politycznych i Zesłańców.

5. Stefan Burczyk (ur. w 1924, mieszkał w Wilnie w l. 1925–1945, zm. w 2014 r. w Olsztynie), aktor teatralny i filmowy (m.in. Aktorzy prowincjonalni, Jeszcze nie wieczór).

6. Danuta Szaflarska (ur. w 1915 r., zm. w 2017 r.), w Wilnie przebywała od sierpnia 1939 r. do lata 1941 r.; grała na polskiej scenie teatralnej w Wilnie w okresie rządów litewskich (1939–1940) i sowieckich (1940–1941), później przedostała się do Warszawy; powszechnie znana i lubiana aktorka filmowa (Zakazane piosenki, Skarb, Pora umierać), także teatralna.

7. Emil Karewicz (ur. w 1923 r. w Wilnie), aktor teatralny i filmowy, debiutował w 1941 r. w wileńskim Teatrze Małym; w l. 1944–1947 żołnierz „ludowego” Wojska Polskiego; szeroko później znany i popularny dzięki rolom w Krzyżakach i serialu Stawka większa niż życie.

8. Maciej Musa Konopacki (ur. w 1926 r. w Wilnie), Tatar, muzułmanin, syn Hassana Konopackiego, oficera armii carskiej, później działacza społeczności tatarskiej i białoruskiej w Wilnie.

9. Maria Janina Michejda (ur. w 1924 r. w Wilnie, zm. w 2010 r.), pochodziła z rodziny Kiełczewskich, a po matce z Wańkowiczów (krewna Melchiora); w czasie wojny łączniczka i sanitariuszka w Armii Krajowej; potem więziona w sowieckim łagrze; tłumaczka z języka angielskiego.

10. Wacław Dziewulski (ur. w 1924 r. w Wilnie), syn Władysława Dziewulskiego, astronoma, profesora i rektora Uniwersytetu Stefana Batorego, twórcy Obserwatorium Astronomicznego w Wilnie w latach 30.

11. Barbara Skarga (ur. w 1919 r., zm. w 2009 r.), studentka Uniwersytetu Stefana Batorego, w czasie wojny żołnierz Okręgu Wileńskiego ZWZ i AK, uczestniczka operacji „Ostra Brama”, potem do końca 1955 r. więziona przez Sowietów; filozof, etyk, profesor Polskiej Akademii Nauk, członek Polskiej Akademii Umiejętności.

12. Leszek Jan Malinowski (ur. w 1925 r. w Wilnie, zm. w 2010 r.), uczestnik konspiracji Armii Krajowej, po wojnie kurier podziemia między Polską a Zachodem; później historyk literatury; niezwykle zasłużony dla dokumentowania historii i kultury polskiego Wilna i Wileńszczyzny: inicjator i redaktor „Wileńskich Rozmaitości” (1990–2010), współtwórca serii książek Biblioteka Wileńskich Rozmaitości oraz Encyklopedii Ziemi Wileńskiej.

13. Birutė Mackonytė (ur. w 1928 r., zm. w 2017 r.), wilnianka, Litwinka, dziennikarka, autorka powieści kryminalnych; córka Rapolasa Mackonisa (Rafała Mackiewicza), litewskiego działacza narodowego w Wilnie w okresie Dwudziestolecia międzywojennego i w latach wojny, w l. 1952–1956 więźnia łagru.

14. Tadeusz Bujnicki (ur. w 1933 r. w Wilnie), historyk literatury, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego; syn Teodora Bujnickiego, przedwojennego literata, poety, członka grupy Żagary.

15. Andrzej Zgorzelski (ur. w 1934 r. w Wilnie, zm. w 2017 r.), filolog anglista, profesor Uniwersytetu Gdańskiego; syn Czesława Zgorzelskiego, polonisty, po wojnie profesora na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

16. Irena Totwen-Nowakowska (ur. w 1924 r., w Wilnie mieszkała w l. 1925–1945), wraz z matką Olgą i siostrą Ewą tworzyła Wileński Teatr Łątek (czyli marionetek), działający najpierw w Wilnie, a po wojnie kolejno w Białymstoku, Łodzi i Gdańsku.

17. Hanna Świda-Ziemba (ur. w 1930 r. w Wilnie, zm. w 2012 r.), córka wileńskiego adwokata (Witold Świda, późniejszy profesor Uniwersytetu Wrocławskiego) i lekarki; socjolog, w czasach PRL-u aktywna w opozycji, profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

18. Romuald Twardowski (ur. w 1930 r. w Wilnie), kompozytor i pedagog, wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, potem Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w warszawie.

19. Jadwiga Pietraszkiewicz (ur. w 1919 r. w Nalibokach w województwie nowogródzkim, zm. w 2013 r.), córka organisty w Chorzowie pod Mołodecznem; śpiewaczka operowa (sopran) i pedagog; po wojnie solistka Litewskiego Teatru Opery i Baletu, występowała też w Moskwie i Leningradzie, a od w 1959 r. w Polsce.

20. Franciszek Walicki (ur. w 1920 r., zm. w 2015), w Wilnie mieszkał w l. 1922–1942; po wojnie organizator życia muzycznego, promotor w Polsce jazzu, potem bigbitu i rocka, opiekun artystyczny zespołów (Czerwono-Czarni, Niebiesko-Czarni, Breakout, SBB), autor tekstów przebojów Czesława Niemena, Miry Kubasińskiej, Ady Rusowicz, Piotra Szczepanika…

21. Lidia Zonn (ur. w 1934 r. w Wilnie), córka astronoma Włodzimierza Zonna, przed wojną studenta i pracownika Uniwersytetu Stefana Batorego, po wojnie profesora Uniwersytetu Warszawskiego; montażystka filmowa, wykładowca PWSFTviT w Łodzi.

Źródło:

http://www.czytelnik.pl/?ID=ksiazka&ID2=519&nazwa_dzialu=BESTSELLERY

Wydawca: Czytelnik

ISBN:  978-83-07-03430-0

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 428

„Na wskroś piękna. Historia Heleny Modrzejewskiej”

Arael Zurli „Na wskroś piękna. Historia Heleny Modrzejewskiej”

Legendarna już za życia. Inteligentna i wrażliwa artystka, niekwestionowana królowa polskich desek teatralnych. Debiutowała na prowincjonalnych galicyjskich scenach, by pełnię swego talentu zaprezentować przed publicznością za Oceanem. Helena Modrzejewska do dziś w równym stopniu zachwyca, co intryguje: czy była nieślubną córką księcia Władysława Sanguszki? Jej fascynujące życie, rozpięte pomiędzy dwa kontynenty, Europę i Amerykę, pełne jest zagadek, domysłów i mitów. Na wskroś piękna, na wskroś tajemnicza.

Zdjęcie prywatne, 1878 

Źródło:

http://iskry.com.pl/biografie/565-na-wskros-piekna-historia-heleny-modrzejewskiej-9788324405022.html

Recenzje książki:

http://recenzjeksiazek.natemat.pl/241487,na-wskros-piekna

http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/piekna-na-scenie-i-w-zyciu.html

https://histmag.org/Arael-Zurli-Na-wskros-piekna.-Historia-Heleny-Modrzejewskiej-recenzja-17025#fn1

Wydawca: Iskry

ISBN: 978-83-244-0502-2

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 244

„Warszawa i Mazowsze w walce o niepodległość kraju"

„Warszawa i Mazowsze w walce o niepodległość kraju w latach 1794-1920”

W tej książce pragniemy niejako przywrócić pamięć społecznej wiedzy o udziale Mazowsza i jego dzielnych mieszkańców w walce o niepodległość Ojczyzny. A udział ten był naprawdę nie mały - zarówno w powstaniach narodowych, w bitwach epoki napoleońskiej, w rewolucji 1905-1907 czy zmaganiach w latach I wojny światowej". (Ze wstępu)

Powstańcy styczniowi na Mazowszu

Źródło:

https://lsw.pl/literatura-pop-naukowa/81-bylem-zolnierzem-eugeniusz-pacewicz.html

Wydawca: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza

ISBN: 83-87516-25-2

Rok wydania: 2001

Liczba stron: 394 + zdjęcia

„Raport artinfo.pl 2018”

„Raport artinfo.pl 2018”

Pierwszy tak szczegółowo opracowany raport na temat kondycji rynku dzieł sztuki w Polsce. Obejmuje wnikliwą analizę rynku w 2017 i na początku 2018 roku oraz prognozę na cały rok 2018. Raport to odpowiedź Artinfo na rosnące zapotrzebowanie na profesjonalną informację opisującą rozwijający się rynek sztuki w Polsce. Zespół portalu Artinfo.pl opracował pionierskie kompendium wiedzy, które stanie się podstawowym narzędziem dla wszystkich uczestników rynku.

Główne ustalenia Raportu - Rynek aukcyjny w 2017 roku: 

• Obroty domów aukcyjnych wzrosły w ciągu roku o 28% i wyniosły rekordowe 214,1 mln zł.

• Przeprowadzono największą liczbę aukcji w historii: 284.

• Aukcje organizowało 49 podmiotów - domy aukcyjne i galerie. 

• Padł nowy rekord cenowy wszech czasów - „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego wylicytowano w Desie  Unicum za 4 366 000 zł. W ciągu roku doszło do 20 transakcji powyżej 1 mln zł. 

• Liderzy na rynku aukcyjnym dzieł sztuki to Desa Unicum (43,7% udział w rynku), Polswiss Art (19,9%), Agra-Art (10,7%), Sopocki Dom Aukcyjny (7%) i Libra (5%). 

• Równowaga w strukturze sprzedaży (sztuka współczesna 51,5%, sztuka dawna 48,5%). 

• Warszawa niezmiennie najważniejszym centrum aukcji dzieł sztuki (90,6% obrotów). 

• Malarstwo stanowi najważniejszą grupę sprzedanych obiektów (80,3% obrotów rynku). 

• Rynek jest coraz bardziej dostępny dla nowych uczestników. Blisko 1/3 transakcji dokonano w cenach do 1 tys. zł, a blisko 3/4 transakcji w cenach do 5 tys. zł. 

• Najdrożsi artyści tworzący przed 1945: Stanisław Wyspiański, Jan Matejko, Mojżesz Kisling, Józef Chełmoński, Henryk Hayden. 

• Najdrożsi artyści współcześni w 2017 roku: Wojciech Fangor, Magdalena Abakanowicz, Ryszard Winiarski, Tadeusz Kantor, Henryk Stażewski, Tadeusz Brzozowski. 

• Najdrożsi artyści (sztuka młoda i aktualna): Sandra Arabska, Daniel Pawłowski, Adam Bakalarz, Wojciech Brewka, Ada Plucha.

• Przybyło 218 nowych transakcji w rankingu Artinfo TOP 1000 - liście tysiąca największych sprzedaży aukcyjnych w Polsce od 1989 roku. Łączna wartość obiektów wynosi blisko pół miliarda złotych! 

Ponadto w Raporcie znajdą Państwo m.in.: 

• rankingi artystów i największych transakcji, 

• ranking Artinfo Top 1000 - zawierający 1000 obiektów najdrożej sprzedanych po 1989 roku na polskim rynku (www.artinfo.pl/TOP1000), 

• analizę rynkową wiodących artystów - Wojciecha Fangora i Jacka Malczewskiego, 

• analizę artystów tworzących na rynku sztuki młodej i aktualnej - Wojciecha Brewki oraz Gossi Zielaskowskiej, 

• część publicystyczną (wywiad z prezesem domu aukcyjnego Desa Unicum oraz tekst Janusza Miliszkiewicza „Polski Nobel w dziedzinie kolekcjonerstwa”), 

• prezentacje 23 domów aukcyjnych. 

  

Najważniejszy raport o polskim rynku sztuki 

  

• 256 stron 

• 75 rankingów 

• 55 wykresów 

• ponad 200 barwnych reprodukcji

Raport do nabycia w salonach EMPIK oraz w siedzibie Artinfo przy ul. Dzielnej 3 w Warszawie. 

Dostępny także w sprzedaży wysyłkowej - zamówienia przyjmowane mailowo:  raport@artinfo.pl

Źródło:

http://www.artinfo.pl/pl/publikacje/artinformacje/raport-artinfo-pl-2018

Wydawca: artinfo.pl

ISBN: 978-83-61706-50-2

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 253