Może tożsamości Kuby Rozpruwacza
nigdy nie poznamy? Może Londyn ma już taką naturę, że generuje postaci z mgły i
mroku, nieuchwytne i straszne, obrastające legendami?
Listopad 1888 roku. Kamil Kord
przyjeżdża do Londynu z wizytą do dawno niewidzianego przyjaciela Nikodema
Ponara. W tym czasie Kuba Rozpruwacz dokonuje coraz brutalniejszych ataków. W
Whitechapel wybucha panika, policja miota się w poszukiwaniu mordercy, a
wzajemnym oskarżeniom nie ma końca.
„Noc sztyletników” to pierwszy
tom stylowej serii retro, której głównym bohaterem jest Kamil Kord, dociekliwy
detektyw-amator mierzący się z najbardziej wstrząsającymi zagadkami
kryminalnymi swoich czasów.
Adam Węgłowski – dziennikarz
miesięcznika „Focus Historia”, publikował także w „Tygodniku Powszechnym”,
„Śledczym”, „Zwierciadle” i „W Podróży”. Autor powieści „Przypadek Ritterów”,
której kilku bohaterów pojawia się także w „Nocy sztyletników” oraz powieści
„Czas mocy”. Miłośnik tajemnic historii, zagadek kryminalnych i powieści
detektywistycznych w stylu retro.
Anna Augustyniak „Irena Tuwim. Nie umarłam z miłości”
Biografia
Powiedziała kiedyś, że książka o jej życiu powinna być
zatytułowana „Tam, gdzie nie ma uczuć”. Ciągle była ich spragniona. Ale nie
umarła z miłości ani do obłąkanej matki, ani do obu mężów, może jedynie do…
brata. „Wszystko cokolwiek się ze mną działo, w jakiś sposób oplatało się dookoła jego
osoby”, pisała o Julianie Tuwimie. Nie żyła w jego cieniu. Żyła nim, jego
lękami i swoim umiłowaniem go. I zapłaciła za to wysoką cenę – została zapomniana.
Siostra poety, poetka, prozatorka i tłumaczka. To jej słowami Kubuś Puchatek
zapewniał: „Kiedy się kogoś kocha, to ten drugi ktoś nigdy nie znika”. Oto Irena Tuwim…
Maj 1905 roku. Warszawa staje się
miejscem makabrycznych wydarzeń: mieszkańcy miasta dokonują brutalnego samosądu
na sutenerach i prostytutkach. W tym samym czasie generał-gubernator warszawski
Konstantin Maksymowicz po nieudanym zamachu na swoje życie ukrywa się w
zegrzyńskiej twierdzy, z niepokojem śledząc zamieszki w podległym mu mieście. Czy był to spontaniczny zryw społeczny, mający przywrócić ład moralny w stolicy
Kraju Nadwiślańskiego, czy przeciwnie – wyrachowana gra polityczna, odwracająca
uwagę Polaków od radykalnych posunięć władz rosyjskich?
Powieść Wacława Holewińskiego odkrywa mało znane wydarzenia z polskiej
historii, na tle których rozgrywają się szemrane interesy warszawskiego
półświatka, afery kryminalne, zamachy i romanse. Wacław Holewiński zadebiutował
późno, więc od razu jako pisarz dojrzały i mądry, który szczególnie upodobał
sobie naszą słabo znaną historię. Każda jego książka to porywająca wyprawa. Ta
również. (Rafał A. Ziemkiewicz)
Kogóż tu nie ma? Na stronach
nowej powieści Holewińskiego przemykają przed nami sutenerzy i szpiedzy,
przechadzają się damy i prostytutki, wolnym krokiem spacerują literaci i
dziennikarze, swoje powikłane historie opowiadają generałowie, lekarze, kupcy i
żandarmi, postaci historyczne i fikcjonalne. Poruszani osobistymi
namiętnościami, pchani wiatrem historii, świadomie lub nie stają się częścią
gry o miasto, sensacyjnej gry, którą śledzimy z zapartym tchem od pierwszej po
ostatnią stronę książki. Na tle potężnego fresku obyczajowego, mocno
zakorzenionego w realiach stolicy Polski na początku XX wieku, pisarz osadził
intrygę społeczno-polityczną o wielkiej sile wyrazu. Kolejny raz postawił
pytanie o to, kto tak naprawdę rządzi Warszawą. (prof. Wojciech Kudyba, krytyk
literacki)
---
Wacław Holewiński (1956) –
pisarz, prawnik, wydawca, redaktor, działacz opozycji demokratycznej
(1977–1989) i więzień polityczny w PRL. Autor ośmiu powieści, tomu opowiadań,
tomu dramatów, a także słuchowisk radiowych oraz scenariuszy filmowych.
Wielokrotnie nagradzany, w tym Nagrodą imienia Józefa Mackiewicza (2013) za
powieść „Opowiem ci o wolności” oraz trzykrotnie Warszawską Premierą
Literacką. Od 2016 roku juror Nagrody imienia Mackiewicza. Jest zastępcą
kierownika redakcji literackiej Programu II Polskiego Radia.
Aleksander Hauke-Nowak „Ze wspomnień skauta-legjonisty”
Pierwsze wydanie tej broszury
ukazało się w 1917 r. nakładem autora w Warszawie. Zarówno ze względu na treść
wspomnień, ujętych pod wspólnym tytułem „Z pamiętnika Strzelca“, jak i na okres
okupacji niemieckiej, musiał być to druk nielegalny. Pomoc techniczną przy
wydaniu broszury okazała mi księgarnia warszawska Piotra Borkowskiego. Na treść
„Z pamiętnika Strzelca“ złożyło się 7 artykułów, zawierających wspomnienia
osobiste od lipca 1914 r., to znaczy od wyjazdu z Warszawy na kurs
instruktorski Polskich Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu, aż po lipiec 1915 r.
to znaczy do bitwy pod Tarłowem. Kolejno są to więc bezpośrednie przeżycia i
wrażenia uczestnika kursu podoficerskiego w Nowym Sączu, żołnierza pierwszej
kompanji kadrowej i wreszcie sierżanta 3 kompanji, III bataljonu, 1 pułku
brygady Józefa Piłsudskiego, z wiosennej ofensywy roku 1915 w Królestwie.
Czas napisania tych artykułów
jest różny. Niektóre powstały natychmiast pod bezpośredniem wrażeniem na polu
bitwy, lub w chwilach odpoczynku w rezerwie, inne pisane w szpitalach Pragi,
Wiednia i Kamieńska, inne wreszcie pisane dopiero po roku w miejscach mej pracy
konspiracyjnej w P. O. W. Bezpośrednio po napisaniu drukowane były poszczególne
wspomnienia w różnych dziennikach i czasopismach: w „Nowej Reformie“,
„Naprzodzie“, „Głosie Narodu“, „Wiedeńskim Kurjerze Polskim“, piotrkowskich
„Wiadomościach Polskich“, warszawskim „Widnokręgu“. Skromnym celem który sobie
autor postawił przy pisaniu tych wspomnień było bezpośrednie chwytanie wrażeń i
przeżyć niemal na gorącym uczynku, utrwalenie ich bezpośredniości dla
przyszłych historyków, oraz rozpowszechnienie dla propagandy w owych trudnych
czasach czynu legjonowego.
Tą myślą kierowany wydałem
pierwsze wydanie w niewielkiej stosunkowo ilości, które rozeszły się szybko i
dziś broszura ta stała się unikatem wydawniczym. Wobec częstych zapytań i
poszukiwań pierwszego wydania przez historyków i zbieraczy źródeł, przygotowałem
do druku wydanie drugie, wiążąc je z Jubileuszowym Zlotem Harcerstwa w lipcu
1935 r. w Spale. Z tej racji drugie wydanie uzupełniam na początku dwoma
wspomnieniami z czasów tajnego skautingu w Warszawie. Są to opisy wycieczek
skautowych I Drużyny Skautowej im. Romualda Traugutta w Warszawie w latach 1913
i 1914 r., do której należałem od początku jej założenia w roku 1911, pełniąc
kolejno funkcje zastępowego i plutonowego.
Te wspomnienia skautowe drukowane
dotychczas jedynie w warszawskim „Skaucie“, uległy w niniejszem wydaniu
najpoważniejszym poprawkom i przeróbkom, gdyż styl i sposób ujęcia tematu przez
ucznia klasy 6 realnej był zbyt surowy i nieporadny, pomimo poprawienia jeszcze
takim potrosze pozostał. W dalszych artykułach, które weszły z pierwszego
wydania poczyniłem tylko niewielkie poprawki stylu i pisowni. Na zakończenie
niniejszego wydania dodaję dwa artykuły napisane w Poznaniu w 1920 r. i tam
drukowane w jednodniówkach.
Maciej Zembaty – awangardowy
poeta, satyryk, artysta kabaretowy, scenarzysta i radiowiec, autor
niezapomnianych słuchowisk, jak Rodzina Poszepszyńskich z Piotrem
Fronczewskim i Janem Kobuszewskim w rolach głównych, a także tłumacz i
wykonawca ballad Leonarda Cohena. Znany z takich szlagierów jak ułożona do
dźwięków marsza żałobnego Fryderyka Chopina Ostatnia posługa czy
prowokacyjne W prosektorium. Nie dbał o opinię, zachowując artystyczną
oryginalność i niezależność. Jego ironiczny, makabryczny humor, łamiący
obyczajowe tabu mówienia o śmierci, do dziś równie szokuje, co zachwyca.
Historia Macieja Z kreślona przez
Henryka Wańka to osobiste wspomnienie o kultowym artyście, człowieku
wyzwolonym, niepokornym, szalonym, naznaczonym poetycką melancholią. To
również opowieść o środowisku twórców z lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych
minionego wieku.
Piotr Nehring „Zapomniani żołnierze niepodległości”
Książka Piotra Nehringa ukazuje
się w roku obchodów 100-lecia odzyskania niepodległości. Marzenia
wielu pokoleń Polaków ziściły się 11 listopada 1918 r., a jednym z głównych
architektów, których działania doprowadziły do tego historycznego wydarzenia
był Józef Piłsudski. Tego samego dnia Rada Regencyjna przekazała Piłsudskiemu
naczelne dowództwo nad polskim wojskiem. Bohaterami książki „Zapomniani
żołnierze niepodległości” są oficerowie, którym historycy nie poświęcają zbyt
wiele miejsca w swoich pracach, a którzy dołożyli swoją cegiełkę do tego, aby
po 123 latach niewoli, Polska powróciła na mapy Europy. Bohaterskie dokonania
wielu z nich zostały zapomniane, niektórych zaś pamiętamy z innej, znacznie
mniej chwalebnej strony. Autor przedstawił losy żołnierzy wywodzących się z Legionów
Piłsudskiego oraz odświeżył biografie tych, którzy pierwsze szlify zdobywali
jeszcze w armii carskiej.
Wśród postaci przypomnianych
przez Piotra Nehringa jest dowódca powstania wielkopolskiego i uczestnik Bitwy
Warszawskiej generał Stanisław Taczak, następca Taczaka na stanowisku dowódcy
powstania wielkopolskiego generał Józef Dowbor-Muśnicki, uczestnik czterech
wojen (I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej, wojny polsko-bolszewickiej i II
wojny światowej) generał Franciszek Skibiński, bliski współpracownik premiera i
naczelnego wodza Władysława Sikorskiego pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska
Polskiego Leon Mitkiewicz-Żółłtek. Autor poświęcił również sporo miejsca na
przedstawienie sylwetek generała Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, działacza
sanacyjnego i pułkownika piechoty WP Wacława Kostka-Biernackiego, dyplomaty
i kapitana piechoty WP Wiktora Tomira Drymmera, majora Legionów
Polskich, późniejszego marszałka Polski Michała Roli-Żymierskiego, żołnierza
Legionów Polskich i poety Władysława Broniewskiego oraz uczestnika wojny z
bolszewikami i pisarza Stanisława Rembeka.
W napisanej ze swadą książce
znajdziemy nie tylko dziesiątki ciekawostek z pól bitewnych i gabinetów ministerialnych,
lecz również szereg informacji dotyczących relacji łączących bohaterów z
wieloma znanymi i prominentnymi postaciami ówczesnej Polski, artystami i politykami.
„Zapomniani żołnierze niepodległości” to pierwsza książka w dorobku Piotra
Nehringa. Autor jest absolwentem Wydziału Historycznego Uniwersytetu
Warszawskiego. Przez wiele lat pracował jako dziennikarz Gazety Wyborczej, w
której od 2012 r. redagował magazyn"AleHistoria". Polecam.
W najnowszym numerze czasopisma "Spotkania z
Zabytkami":
Najnowszy numer „Spotkań z
Zabytkami” otwierają teksty poświęcone warszawskiej Pradze. Ulica Wileńska,
kamienica przy Kłopotowskiego 38, działalność Ksawerego Konopackiego, Praski
Park Kulturowy, rewitalizacja dzielnicy, okoliczne galerie sztuki – to szerokie
spektrum tematów, jakie podjęli autorzy w celu pokazania charakteru tej dzielnicy,
przedstawienia jej historii i perspektyw rozwoju. Następnie przenosimy się do
odległego Szczebrzeszyna – dzięki artykułowi o rzadkim i jedynym zachowanym na
terenie Polski przykładzie cyklu scen inspirowanych tekstem „Objawienia św.
Jana”, czyli o niedawno odkrytych freskach z cerkwi Zaśnięcia Najświętszej
Marii Panny.
Ciekawym przykładem swoistego
dialogu między twórcami różnych epok jest tekst „Teofil Lenartowicz o
inspiracjach sztuką renesansu w korespondencji z przyjaciółmi”. Dalej
przeczytamy o symbolicznych dla Polaków budynkach oraz pomnikach Lwowa, o
miejscowości Jeruzal i jej okolicach, o twórczości działającego we Wrocławiu na
przełomie XIX i XX w. Emila Noellnera czy o zagadkowym srebrnym pojemniczku
ozdobionym wizerunkiem damy z gronostajem. Artykuł zatytułowany „Muzeum ciszy”
poświęcony jest z kolei wybranym ekspozycjom w muzeach martyrologicznych w
Polsce i na świecie. Przedstawiono też nowe wystawy stałe w Muzeum Narodowym we
Wrocławiu i Muzeum Miasta Łodzi…
Rok 1895. Lea, młoda kobieta z
prowincji, poślubia Józefa, statecznego aptekarza, i przenosi się do Warszawy.
Swojego męża ledwie zna. Lea ufa, że postępując zgodnie z naukami swej ciotki,
stworzy szczęśliwą rodzinę. Wkrótce przekonuje się, że wyniesione z domu
umiejętności nie są przydatne, a jej znajomość leczniczych ziół to zdaniem
Józefa przesądy. Wiele musi się wydarzyć, aby poznała siebie i zawalczyła
o swoje miejsce w męskim świecie, jakim w owych czasach jest apteka.
Niebezpieczna okazuje się również przeszłość, dawne sekrety męża, które Lea za
wszelką cenę chce poznać...
Napędzająca tę książkę intryga jest jak nadchodząca zza linii horyzontu burza –
najpierw wydaje się tylko przelotną chmurką, pojedynczym porywem wiatru, aż
niepostrzeżenie zmienia się w ścinającą z nóg nawałnicę. Jeśli dodać do tego
pełnokrwistych i niejednoznacznych bohaterów, także tych z drugiego planu,
którzy w przekonujący sposób muszą się zmierzyć z własnymi słabościami i
ograniczeniami oraz doskonale odmalowane realia przełomu XIX i XX wieku –
zapachy ówczesnych warszawskich kawiarenek, smród rynsztoków, jazgot przekupek
i szelest wykrochmalonych sukien dam i damulek – otrzymujemy książkę, którą
trzeba przeczytać. Polska odpowiedź na bestsellerowe "Wszystko, co lśni"! (Zbigniew
Zborowski, pisarz)
Fascynujące losy Pawła Jasienicy,
a właściwie Leona Beynara, mogłyby stać się kanwą nie jednej, ale wielu
książek. Przedwojenne Grodno i Wilno, pasje turystyczne realizowane w Klubie
Włóczęgów z takimi osobowościami jak Czesław Miłosz. Po wybuchu wojny
konspiracja i przynależność do Związku Walki Zbrojnej, tajny uniwersytet
powszechny organizowany wraz ze Stanisławem Stommą, następnie walka zbrojna w
AK i w brygadzie Zygmunta Szendzielarza, czyli słynnego majora „Łupaszki”. A
potem równie burzliwe losy w PRL pod czujnym okiem bezpieki. Może właśnie tak
intensywne doświadczanie wydarzeń historycznych spowodowało, że Paweł Jasienica
stał się jednym z najlepszych pisarzy zajmujących się polską historią.
Ewa Beynar, córka Pawła Jasienicy, zebrała w niniejszej
książce mnóstwo faktów, a także opowieści rodzinnych. Swoiste podsumowanie życia
ojca napisały dokumenty, do których dotarła poprzez IPN.
Badania imponującej spuścizny
literackiej Marii Dąbrowskiej trwają od półwiecza i wciąż przynoszą nowe,
zaskakujące odkrycia. Profesor Ewa Głębicka uczestniczy w nich aktywnie od
wielu lat. Książka „Dąbrowska (nie)znana” powstała na marginesie jej
dotychczasowych prac edytorskich. Autorka z pasją i dociekliwością detektywa
ujawnia wątki autobiograficzne w twórczości autorki Nocy i dni. Skupia się na
mało znanych wątkach jej życia, przekonaniach m.in. politycznych, sądach o
trudnych tematach współczesnej historii (takich jak Katyń czy antysemityzm),
sympatiach (i antypatiach) literackich czy niespodziewanych emocjach
ujawniających się w stosunku do bliskich jej ludzi. Lektura książki będzie
przyjemnością dla miłośników biografii literackich i obowiązkiem dla badaczy
literatury, historii i kultury XX wieku.
